Voorteken?

Op het station in Caïro moeten we een uur wachten. Een trein, richting het zuiden, vertrekt van hetzelfde perron als waar wij staan. Een jonge man komt aanrennen en springt in de rijdende trein. Op een haar na, wordt hij geraakt door het turquoise geschilderde hek, dat aan het begin van het perron is neergezet, om dit soort waaghalzerij te ontmoedigen. "Hier was een hele grote engel aan het werk," zeg ik tegen Raafat en besef dat wij, waren wij hier getuige geweest van wat een gruwelijk ongeval kon zijn geweest, onze reis meteen zouden hebben onderbroken. Nu denk ik: was dit misschien een voorteken? 

"Ik word duizelig. Heel erg duizelig." Raafat's laatste woorden, voordat hij terugzakt op de bank. We stonden op het punt om uit te gaan. Mijn pogingen om hem bij bewustzijn te krijgen, zijn vergeefs en in een paar tellen is het me duidelijk: dit is foute boel. Ik ren de gang op en bons bij de buren op de deuren, bel overal aan, terwijl ik in het trappenhuis schreeuw om een dokter. Die is er heel snel en Hany, Raafats neef, verschijnt binnen een paar minuten, als een geestverschijning, in de deuropening. Over engelen gesproken. Later blijkt dat hij, beneden in de verfwinkel, verf aan het uitzoeken is, als de "bauweba," de conciërge van het gebouw, hem alarmeert.

Na verscheidene reanimatiepogingen, zegt Hany: "We moeten naar het ziekenhuis." Ik ben via de trap naar beneden gerend, maar kwam in het stikdonker niet ver en werd halverwege opgevangen door iemand met een liftsleutel, die me naar beneden heeft gebracht. Buiten stond weer iemand anders op mij te wachten, die een taxi aanhield. Hany reed met Raafat en weer een andere man, voor ons uit, door het drukke verkeer. Toen we bij het ziekenhuisje aankwamen, herkende ik het meteen. Jaren geleden, heb ik hier mijn oren uit laten spuiten. Dokter Raafat, heette de man en we hebben toen heel wat afgelachen. Maar vandaag worden er geen goedmoedige grapjes gemaakt. Volkomen in paniek, kom ik het kleine zaaltje binnenstormen. Raafat hangt in een rolstoel, een jonge dokter schijnt met een lampje in zijn ogen, luistert met zijn stethoscoop. Hij zegt iets tegen Hany en die slaat, met zijn vlakke hand, keihard tegen zijn voorhoofd. "Zeg wat, zeg wat, zeg wat tegen mij, ana marethou!" "Sorry madam, your husband passed away. Cardiac arrest," zegt de dokter daarop. Mijn reactie vindt hij ongepast en hij sommeert ons om direct te vertrekken. "Klootzak!" zou Raafat zeggen. Even later zit ik met Raafat in mijn armen op de achterbank van Hany's auto, Hany huilend achter het stuur. Terug naar de flat, om daar te wachten op de ambulance die ons, uren later, naar Caïro zal brengen.

we reden naar het ziekenhuis,

de lucht was prachtig blauw

(Uit een oud gedicht van Lex en mij)