1 Minuut stilte

"I wrote you with a greatly troubled and distressed heart, and with many tears, not to make you sad, but to make you realize how much I love you all." (2 COR. 2)

Zo'n tweehonderd mensen hebben, afgelopen maandag, Raafat op zijn werk herdacht, door 1 minuut stilte in acht te nemen. Moet je voorstellen, op een plek waar het normaal gesproken gonst van bedrijvigheid en actie, een stil eerbetoon voor "de zoeker" uit Caïro. Raafat heeft zich ooit een keer, per ongeluk, laten opsluiten in de supermarkt, waar hij nog even snel een boodschap wilde doen voor sluitingstijd. "Waar kom jij nou vandaan?" riep een verbaasde winkelmedewerkster uit, toen ze hem naar de kassa zag lopen."Uit Egypte!" had Raafat daarop blijmoedig geantwoord, tot grote hilariteit van de betreffende dame en later natuurlijk van Alex en mij.

Wat heb je gezocht in je leven, schat? Wat heb je gevonden?

Toen we elkaar leerde kennen, herkenden we elkaar in een bepaalde levenshouding. We werkten allebei op het strand. Of beter gezegd: Raafat werkte in een strandtent en ik kwam er een paar weken stuntelen. "Moet ik nu, net als de zoon van de baas, ook maar de kleedjes over de kleverige tafeltjes gooien?" verzuchtte Raafat een keer tegen mij. "Natuurlijk, niet," antwoordde ik, "je moet altijd je werk blijven doen naar je innerlijke maatstaven. Ook al ziet niemand het, merkt niemand het, jij weet: ik heb die tafels allemaal schoongemaakt, voordat er een kleedje overheen gaat."

Zo hebben we gewerkt. Zo hebben we geleefd. Hierin vonden we elkaar.

"For we fix our attention, not on things that are seen, but on things that are unseen. What can be seen, lasts only for a time; but what cannot be seen, lasts forever."
(2 COR.4-5)