Papieren

In Oud-Egypte  (3)                                                                                               Pyramide

Die hier binnen lag is er nu uit
De grote  koning, de pop zonder linnen
ziet weer bloemen, is nu een vlinder 

H.H.ter Balkt                                                                                                       (Uit: Het verre gedicht)

​Vanochtend om negen uur zijn Mervath en George de deur uitgegaan met de papieren uit Alexandrië. Ze moeten vertaald worden bij het Ministerie van Gezondheid  en van stempels worden voorzien. Vier uur later zijn ze terug. Ik maak de roze-rode plastic mapjes open, om alle documenten tevoorschijn te halen. Overmorgen naar de ambassade.

"Vind je het niet vervelend, dat ik zo lang heb zitten schrijven?" vraag ik Raafat. "Heimwee" is een lang blogje geworden en ik vond het zelf nooit zo fijn, dat gepruts met apparaten als we samen waren. Maar Raafat heeft er geen problemen mee: "Heerlijk," zegt hij, rustig shisha roken, beetje appen met Lex. No problema.   "Hoe heet je, habibi?" vraagt hij even later aan de ober met het korte baardje. "Achmed, ik heet Achmed," en de jongen lacht. 

"Denken is ook rouwen," lees ik ergens. Ik denk aan ons leven samen. Hoe we hebben gedanst op onze bruiloft op de Egyptische trouwmuziek die ik - jaren daarvoor - gekregen had van mijn toenmalige pianolerares. Als iemand ooit tegen mij had gezegd: over een jaar of wat, zit je op een zomerse zondagmiddag, in een half verlichte shoarma tent met een Egyptenaar koffie te drinken en helemaal happy te wezen, had ik hem niet geloofd. Maar met Raafat deed het er niet toe waar ik was. Een ijsje halen in de Frederik Hendrikstraat en terug slenteren naar huis, onze huwelijksreis, die bestond uit een busrit naar Kijkduin, waar we op een terras witte wijn dronken en broodjes zalm aten en eindeloos napraatten over onze trouwdag, Raafat kon overal een feestje van maken. In Parijs vierden we Oud en Nieuw, op een hotelkamer proostten we met seven-up in plastic bekertjes, Alex als 1-jarig pukkie met Teta, in de kamer ernaast. Ook al waren we kapot van verdriet en werd de bodem onder ons bestaan weggeslagen, in de zomer van 1998, toen we hoorden wat er met Alex aan de hand was, we zijn altijd doorgegaan. Doorgegaan met leven. Doorgegaan met dromen. 

​Recht op de hemel aan
reden wij. Water 
lispelde binnen zijn oevers,
een boodschap zonder grond.

Boten voeren messcherp,
door zon en wind.

(Maurits Mok- Bergafwaarts - fragment)

Liefs uit Caïro!