Heimwee

Vannacht worden we wakker van het geklepper in de wind van plastic langs de flat in aanbouw, schuin achter ons. Ook staat ergens een badkamerraampje open dat om de paar minuten keihard dichtklapt. Het is half drie in de ochtend.

Inmiddels zitten we in ons stamcafé, waar ik sinds een paar dagen cappuccino krijg in een groot glas met kaneel op een bel schuimende melk, als blijk van waardering voor onze dagelijkse bezoekjes. 

Gisteren hebben wij de bibliotheek Alexandrine bezocht. Nooit eerder zag ik zoveel Egyptische studentes bij elkaar. Tasjes worden afgegeven en elke bezoeker moet door een poortje om gescand te worden. We gaan mee met de rondleiding in het Engels. Een koptisch meisje leidt ons rond. Haar Engels is uitstekend maar de informatie wordt in zo'n hoog tempo over ons uitgestort, dat het moeilijk te verwerken is. Wel wordt even stilgestaan bij de bijna half miljoen boeken, die de Nederlandse overheid aan de bibliotheek geschonken heeft. Dat er geen ruimte was voor die boeken in Nederland  en dat wij de directeur van de bibliotheek, dankbaar zouden moeten zijn voor het in bewaring stellen van een deel van ons cultureel erfgoed, laten we maar even buiten beschouwing. Na de rondleiding blijven we beneden in het gebouw, waar een aantal tentoonstellingen zijn opgezet. Moderne kunst met werk dat mij doet denken aan het grafische werk van Klaas Gubbels, die gestileerde koffiekannen schildert. Beelden van brons en graniet: een varkentje, een kat in de vorm van een tekkel, glad gepolijst en last but not least, de kunstenaarsboeken. In kleine vitrines ligt werk van kunstenaars uit de hele wereld. Ook bezoeken we het kleine museum met een eerbetoon aan Anwar Sadat en een expositie van enkele historische gravures. Stad met een bewogen geschiedenis. Als we 's avonds door een verstikkende avondlucht, naar het huis van Amel, een tante van Raafat, rijden zeg ik tegen onze chauffeur dat hij beter een fietsenhandel op kan zetten. Over een jaar of tien wil iedereen een fiets en worden er vast en zeker fietspaden aangelegd. Dat gaat niet gebeuren, zegt Raafat. Nee, als niemand het bedenkt niet, nee. Ik denk dat je hele wijken autovrij zou moeten maken, om het hier een beetje leefbaar te houden. Hoe het hier in de zomer is, daar denk ik liever niet over na. Raafat ziet zichzelf hier wel wonen, voor mij is dat nog geen beklonken zaak. Sterker nog: ik heb een beetje last van heimwee. Heimwee naar Lex, ons huis en de mensen die er wonen. Vakantie, je moet het ook maar kunnen. En ik kan het ook heus wel, zo de dag beginnen in ons stamcafé met heerlijke cappuccino, is echt geen straf. Straks gaan we de stad in. Ik wil eigenlijk nog wel een keer naar de bibliotheek. Misschien dat Molly zin heeft om met ons mee te gaan. Ciao, lieve mensen, lieve groetjes uit Alexandrië.