Een halve zak watten

“Als je geboren wordt dan huil je, maar de hele wereld juicht. Als je dood gaat huilt de wereld, maar jij vindt misschien de grote bevrijding.”

Uit: The Tibetan Book of the Dead: The Great Liberation, verteld door Leonard Cohen https://www.youtube.com/watch?v=RNpmw4Lg12s

“Heb je nog bezoek gehad, vandaag?” vraagt mijn moeder door de telefoon. Ik ben een beetje aan het mopperen. Voel me gevangen, opgesloten in huis. Lex en ik hebben net een paar potjes zitten pesten. Het helpt een beetje. “We gaan toch niet nog dertig dagen achter elkaar, zo zitten koekeloeren, wat vind jij?” Nee, dat gaan we niet doen. Het is weekend in Nederland, dus we hoeven niet over regeldingen na te denken. Maandag gaan we ons daar verder over buigen. Niet dat ik helder kan denken. Heb het gevoel dat er een halve zak watten in mijn hoofd zit. Schoonmama komt naar beneden met yoghurt voor mij. Kom even bij ons zitten, vraag ik. "Ik heb hoofdpijn," zegt ze maar strompelt toch naar binnen. Het lukt me om haar even op te vrolijken met de eiersnijder die Raafat - vlak voor ons vertrek - heeft gekocht, een van de “liflafjes” die hij niet kon laten liggen als hij ze tegen kwam. Het huis ligt er vol van. Een barbecue tang, haarföhns, autoradio’s, elektrische tandenborstels, deurbellen, tafeltennisbatjes, werkhandschoenen, verlengsnoeren, zaklampen, schrijfpennen, you name it. “Mama, ik heb geen geld meer hier, ja nog 50 euro,” zeg ik tegen haar. Ze moet wel weten hoe we ervoor staan. Het is geen probleem. “Wat je nodig hebt, haal ik voor je,” zegt ze. Al het geld dat ik hier heb gevonden, heb ik aan Sobhy meegegeven, Raafat had nog een schuld bij hem uitstaan. In plaats van het uitstellen, heb ik besloten het meteen af te lossen; hij krijgt de televisie erbij en de deal was rond. “Het hoeft niet, als je het niet hebt,” zegt Sobhy. Tja. Vraag het dan niet. Val me er dan niet mee lastig.

Is dat bitter?

We hebben vandaag geruild. Lex doet ‘bitter.’ Ik doe ‘bang.’ Pffff....!
Geef mij maar ‘bitter,’ dat geeft tenminste nog wat energie. Uiteindelijk willen we dit natuurlijk geen van beide. Ik heb een altaar gemaakt en de hele dag een kaarsje gebrand. De film: “The Great Liberation” gekeken. Prachtig. Voor onze reis, hadden we het over vorige levens. "Denk je niet dat we eerder hebben samengeleefd," vroeg ik Raafat.“Ja, dat denk ik wel,” zei hij.

Lieve Raafat, ik hoop dat je rust vindt op je reis, een plek waar het stil is en waar je niet hoeft te haasten, waar je vrede vindt met jezelf. Ik weet dat je dat ook hoopt voor mij en dat wij dat samen hopen voor ieder mens. “Ik ben hier niet als psycholoog,” zei je op 1 november tijdens het ontbijt. Nee schat, je was hier als mens, een mens met een groot gevoelig hart, op zoek naar de waarheid, vol compassie met de wereld.

Liefs van Elisabeth