De Allerheiligste Dag

“Je moet wel een beetje lief voor me zijn.” We zitten aan het ontbijt. Raafat moppert af en toe zo op mij. Dit doe ik niet goed, dat zeg ik verkeerd, ik ben het een beetje zat. Mijn gevoelens van heimwee zitten me ook dwars. Waarom lijkt het perspectief dat we hadden, opeens verbleekt? De uitjes die we hadden gepland...ik begrijp het niet. “Als je terug wilt naar Caïro, dan ga je maar alleen, ik blijf hier.” Raafat loopt naar de keuken. Als hij terugkomt is hij zijn opmerking helemaal kwijt. “Schatje, waarom huil je? Natuurlijk ga je niet alleen terug, we blijven hier en we maken er wat van.”

Het is iets van de laatste tijd.  

“Ik weet niet wat ik heb,” zegt Raafat een paar maanden geleden. Hij is snel boos. Geïrriteerd. “Hoezo??!” roept hij dan uit, of: “Waarom moet dat nu??!” Om kleine dingen. Er staat iets te gebeuren. Lex wil het huis uit, ik wil gaan studeren, Raafat weet niet wat hij wil. Het is een puzzel met te veel stukjes. Ondertussen heeft hij andere werktijden. Hij gaat regelmatig om 02.00 uur ’s nachts, de deur uit. Soms ben ik dan nog wakker. Als Raafat mij een keer midden in de nacht gedag komt zeggen: “Ik ga naar mijn werk,” roep ik - met een zware basstem - terug: “Hoezo??! Waarom moet dat nu??!” Daar kunnen we samen wel hartelijk om lachen.

Jij zou niet willen dat we stoppen met genieten, stoppen met leuke dingen doen. “Behoud altijd je gevoel voor humor,” zeggen de boeddhisten. “Wat denk je mam, als we ons eigen verdriet even opzij zetten en hier de kar weer op de rails duwen, voordat we teruggaan naar Nederland?” Het klinkt als een strak plan, maar of ik het kan? Samen lukt het misschien.

“My dear, please be careful.
You no longer live only for yourself.
You live for me as well.” 

― Kamand Kojouri

Liefs uit Caïro,
en heel veel dank voor ieder appje, elk berichtje, ieder woord van jullie!
Elisabeth