Droom van Lex

Mag ik iets over je droom schrijven? Het mag. "Ik wil wel door, mama." Natuurlijk gaan we door. Dat wil ik ook. Af en toe praten we. Huilen we even samen. Zonder iedereen om ons heen, die zegt dat we sterk moeten zijn of genoeg gehuild hebben. Vandaag heb ik de radio aangesloten. Dezelfde liedjes draaiden ze in 'ons' cafeetje. Wat heb ik de muziek gemist. "Niet per se deze muziek, maar gewoon muziek," zeg ik. Lex glimlacht. De tranen stromen over mijn wangen. "Als je wilt dat ik niet verbitterd raak, zal ik toch echt af en toe moeten huilen." 

We lopen over de begraafplaats. Lex zit in de autorolstoel. Overal hangen foto's. Onder de foto's staan witte pijlen, sommige wijzen omhoog, andere omlaag. Bij de foto van Raafat staat een witte pijl naar boven. We gaan naar binnen en nemen de lift naar boven. Daarna lopen we door een gang die leidt naar een deur. Ik doe de deur open. Bij binnenkomst zien we Raafat naast de kist staan. Lex zegt: "We missen je en we houden van je" en Raafat antwoordt :"Ik mis jullie ook en hou ook van jullie, maar het is goed met mij." Hij zegt tegen Lex: "Ik wil je een knuffel geven, maar kan dat niet, kijk maar," en hij loopt naar de deur om de deurknop te pakken, maar dat lukt niet. Dan komen opeens Raafat's broer en zus, Teta, Mervath en Romany binnenlopen. We praten gezellig met z'n allen, alsof we thuis in de huiskamer zitten. En dan moeten we afscheid nemen. Raafat loopt een eindje met ons mee. "Verder kan ik niet," zegt hij als we beneden zijn. 

Het einde van een mooie droom.