Alexandrijns sprookje

Er was eens een vader die altijd kritiek had op zijn zoon. De zoon deed heel erg zijn best, maar niets hielp. Hij ging studeren en op de dag dat hij zijn cijferlijst ging halen, rent de zoon, vervuld van blijdschap, naar zijn vader die aan de overkant van de straat op hem wacht. Met alleen maar hoge cijfers, let de jongen in zijn enthousiasme niet op het verkeer. Voor de ogen van zijn vader, wordt hij door een auto geschept en sterft ter plekke. Sinds die dag staat zijn vader elke dag rond dezelfde tijd uren te applaudisseren voor de universiteit om zijn zoon de erkenning te geven die hij in zijn leven gemist heeft.

Wat denken jullie, is dit een sprookje of een tragedie van Griekse proporties...?

Als Molly ons, na een ontspannen middag in haar kunstzinnige huis, naar onze volgende bestemming brengt, zie ik een groot gebouw, met goed onderhouden tuinen eromheen. 'Is dit het museum?' vraag ik aan Raafat. 'De universiteit,' antwoordt hij en op hetzelfde moment dat hij dat zegt, zie ik een man die staat te klappen. Heel beheerst, even flitst door me heen: wat is er met hem aan de hand, iets van waardering is voelbaar in zijn houding. Molly vertelt zijn verhaal en als Raafat het voor mij heeft vertaald, zit ik met tranen in de ogen op de achterbank. Geen sprookje, wel een tragedie. Raafat kende het verhaal alleen van Facebook. Hem zo te zien staan, raakt ons allebei diep. De tranen springen weer in mijn ogen als ik dit opschrijf. Iedereen in Alexandrië kent deze man, zegt Raafat, voordat ik dit blogje ga schrijven. Mensen veranderen niet, zegt Molly. Tenzij ze het zelf willen. Of gedwongen door noodlot, voeg ik er hier ten overvloede aan toe.

Vandaag gaan we uitwaaien aan zee. Vanavond op bezoek bij Aida en Sobhy. Liefs uit een zonnig Alexandrië.