Rochel

 Rochel

Lex klaagt over een rochel na het avondeten. De stoppen slaan meteen bij mij door. We hebben genoeg meegemaakt in dit huis. Bronchitis. Longontsteking.  Ik bel schoonmama. Kunnen we even praten? Ja, zegt ze, kom maar naar boven, ik kan de trap niet af komen vanwege de pijn in mijn benen. Ik kom, zeg ik en hang op. De woede is opeens terug. Ik wil niet net als zij, in bed gaan liggen en mezelf ziek maken. Als mama nu nog niet weet, waarom ik niet naar boven kan komen, laat het dan maar. Janet komt naar beneden met mijn dagelijkse portie yoghurt. Ze staat halverwege de trap en houdt het plastic zakje met de bakjes omhoog, ik mag het komen ophalen. Jinfa kidde? vraag ik, kan dit zo? Kom je niet even binnen, even een praatje maken? Vandaag is Nagy, de enige die ik behalve Lex gezien heb. Hij kwam de televisie ontkoppelen. Binnen tien minuten was hij weer weg. We zouden bezoek krijgen en Lex had het al gezegd: Don’t get your hopes up! Alles wat er kwam, geen bezoek. Welcome in Egypt.

De hele dag voel ik me onrustig. Maar na de rochel is alles anders. Voor het eerst sinds de geboorte van Lex, ben ik alleen. Raafat was altijd dichtbij, waar hij ook was. Toen Alex ging oefenen met de beademing, hadden we vanuit het ziekenhuis een Skype verbinding met Raafat, die toen in Caïro was. Het was weliswaar zwaar met hem alleen, maar ik was niet alleen. Nu wel. It hits me like a rock. Schoonmama komt naar beneden strompelen. We praten over Lex en eerder naar huis gaan. Ik zit de hele dag in huis, roep ik uit, er komt niemand even dag zeggen, hoe hou ik dit vol? Maar, antwoordt mama, ik zit toch ook de hele dag alleen thuis, ik maak eten, slaap een beetje en kijk wat televisie, wat kun je eraan doen? Maar zo wil ik helemaal niet leven, ik wil naar buiten, dingen doen, begrijp je me?! Nee, dat doet ze niet. Mijn schrijvende ‘ik’ is vermoedelijk vele jaren verder dan dit razende zelf, dat zijn haren wel uit de kop kan trekken van pure ellende. Het is niet anders. Een vriendin stuurt me een appje dat alles verandert: neem contact op met je reisverzekering. Dat heb ik gedaan en om hulp gevraagd. Als Lex hier ziek wordt, raak ik mijn verstand kwijt. Misschien moeten we nu eerst aan onszelf denken. Pas op de plaats maken in Nederland.