Morgen

Morgen is het zover. De treinkaartjes liggen klaar. De trein, die we anders vanuit ons huis voorbij horen denderen, zal ons - op de trouwdag van mijn ouders - naar Alexandrië brengen. Het is negentien jaar geleden dat we dezelfde treinreis maakten, nu gaan we voor het eerst samen. Ik herinner me de thee uit de thermoskan en de belegde broodjes van schoonmama (als altijd overal op voorbereid), de eindeloze zandvlakten en de stoffige dorpjes waar vrouwen met kannen op hun hoofd rondlopen en waar boven op de huizen wasgoed wappert in een droge, stille woestijnwind. Maar nu zijn we nog omringd door geluid, ergens zingt een radio, er wordt geschaafd en getimmerd, jongens roepen, auto's claxonneren, mannen praten met elkaar op de stoep voor het huis. De kapper, de strijker en de loodgieter. Onze buren. Raafat heeft gisteren mijn Egyptische slippers laten repareren. Voor anderhalve euro ben ik "summerproof". I Love Egypt!