Zing, vecht, huil...

Waarschijnlijk kun je rouw wel vergelijken met een bootreis. Het raakt kant noch wal in wat je doet of zegt en je laat je willoos meevoeren op een stroom die vele malen sterker is dan jezelf. Als iemand een stukje mee wil varen; wil zien wat jij ziet, voelen wat jij voelt, ga gerust aan boord, maar houd het licht. Houd het simpel. Het is allemaal een kwestie van draagkracht. We willen geen water maken. De reis voert langs kabbelende rivieren die me eraan helpen herinneren dat ik dit water niet mee kan nemen, deze druppels, de takjes die liggen te glinsteren op het wateroppervlak, het vaart allemaal aan mij voorbij. Misschien denkt iemand wel: "Wat zijn ze allemaal aan het doen?" Misschien ook niet. Gissen is altijd link. Niet in laatste plaats voor mijn eigen gemoedsrust. "Nee, mama, niet doen," waarschuwt Lex mij. Vermoeidheid. De boot moet even op de kant zodat ik ergens een vuurtje kan maken. De nacht valt om me heen als een kil en onverbiddelijk duister. We moeten ons leven opnieuw vormgeven. Mensen uitnodigen op vaste tijden in de week zodat we aandacht kunnen geven aan al die gevoelens van vertwijfeling en verdriet zonder erin te verzanden. Weten dat er morgen iemand komt, aan ons denkt, of even belt. "Voor degene," wil ik op gaan schrijven. Maar dan neemt Ramses het over: "voor degene met de dicht beslagen ramen, voor degene die dacht dat ie alleen was, moet nu weten: we zijn allemaal samen!"

"Chokran ye Ramses!!"