Nog zes dagen

Over zes dagen eindigt onze oorspronkelijke reis. Twintig twaalf. Daarmee eindigt ook dit blogje hoogstwaarschijnlijk. Vandaag hebben wij veertig minuten gewacht op bezoek van een thuiszorgorganisatie. "Oh, dan heb ik een foutje gemaakt," zegt de meneer van de organisatie als hij word gebeld met de vraag waar hij blijft. Hij dacht morgen. Morgen komt niet uit. Maandag misschien? Nee, laat het maar even zitten. De teleurstelling is te groot. Maar hoe het allemaal moet, de komende tijd? Het vliegt me aan. In het gesprek met J. beschrijf ik mijn gevoel. Het is alsof de rug van het 'boek van mijn leven' is losgescheurd. Overal ligt wat. Ongebonden. Chaos. Dat wat ons hele verhaal bijeen houdt is weg. Verdwenen.  

In het museum in Alexandrië reageert Raafat op de kunstenaarsboekjes met een glimlach van herkenning: Hee, dit heb ik ergens eerder gezien! Wat een dierbare erkenning van mijn creativiteit! En nu ik zo bezig ben met de analogie van een verscheurd boek als symbool voor ons leven, vind ik daar opeens troost in. Mijn creativiteit zal me ook hierin de weg wijzen. Je bent vaardig! zei de boekbindster bij wie ik de boekjes met gedichten voor mijn ouders heb ingebonden. Nou, Elisabeth, er is werk aan de winkel... kom maar op met je vaardigheid! 

Do it your way. It is the only way!

Met dank aan Amina Figarova die dit blogje op de achtergrond heeft begeleid...