E-movere

Een klein gezelschap is gisteravond overgekomen uit Alexandrië. "Gelou" Sobhy en Aida, "Ouka" en Hany. De woonkamer wacht geduldig op hun komst. Alles heeft een andere plek gekregen. Het is maar een kort samenzijn maar het doet me denken aan die eindeloze avonden, waarop veel gepraat en gekaart werd, of waarop de - toen nog jonge - meiden voor ons dansten terwijl iedereen hen aanmoedigde, door mee te klappen op het ritme van de muziek.

Men zegt hier: "Als je eenmaal een slokje van het Nijlwater hebt gedronken, moet je altijd weer terugkomen." 

De verpleegkundige kan ons huis niet vinden. George zou hier om twaalf uur zijn maar moet onverwacht iemand naar het ziekenhuis brengen, De telefoon gaat en de verpleegkundige verbindt mij door met de chauffeur. Dat was ooit mijn trots. Iemand uit Alexandrië uit kunnen leggen, waar hij in Caïro naar toe moet, met twee rolstoelen en vierentwintig koffers achterin zijn pick-up. De naam van de wijk is veranderd maar verder is het adres ongewijzigd gebleven. Tegenover het koffiehuis, vlak bij de spoorbrug. De chauffeur aan de telefoon begrijpt het ook en belt even later op. Hij staat in de straat. George is buiten en vangt hem op.

De koffers staan allemaal al beneden. Het huis is opgeruimd. Mama belt en zegt: "Raafat komt zo naar beneden om te helpen met de autorolstoel tillen." Ze bedoelt Nagy. Dit ritueel, mensen die dag komen zeggen, koffers inpakken, papieren checken. Het voelt inderdaad alsof Raafat zo naar beneden komt om te helpen tillen. En misschien is dat ook wel zo.

Lieve groet,

Elisabeth